نسیم عشق بر مشامم می رسید.

احساس غربت می کردم!

صدای تنفس خاک را می شد از دور احساس کرد.

آن خاکی که  بوی عشق، ایثار، مردانگی ، جوانمردی ، محبت ، صداقت ، غیرت و .... می داد

انگار آن خاک ها هنوز زنده بودند...

از اعماق آن خاک صدای فاخلع نعلیک را میشندیدی؛

نمی دانم چه حسی بود که بی اختیار کفش هایت را از حجاب دلت جدا می کرد.

وقتی که دلت را بر آن خاک می گذاشتی خود را بر اوج آسمان می یافتی؛ نمی دانم چه عظمتی مرا از چاه ظلمانی نفسم رها می کرد.

ندایی دلم را آرام می داد و می گفت: خوش آمدی!

دیگر احساس غربت نمی کردم!

در آن شلوغی دلم دنبال چیزی می گشتم آری دنبال شهدا بودم.

جای خالی شان دلم را آزار می داد.

در آن غروب زیبا صدایی از سمت آسمان می آمد و می گفت:

وَ لاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ أَمْوَاتًا

با آن ندای آسمانی دلم کمی آرام شد. حضور شهدا  در اطراف دلم قابل احساس بود.

دیگر هیچ چیز در نظرم اهمیت نداشت.

و یاد خدا دلم را آرام می داد.

هوا تاریک شده بود.

صدای یا مقلب القلوب و الابصار با ندای حول حالنا الی احسن الحال حالم دگر گون کرد.

اکنون توانستم حالم را به بهترین نحو تغییر دهم

و سالم را به بهترین شکل شروع دهم.

*االهم عجل لولیک الفرج*

«مشاهده آنلاین در ادامه مطلب...»

لینک دانلود از سرور آپارات

مشخصات کلیپ

عنوان:پر کشیدن سمت کربُبَلا

تدوین: پایگاه سایبری حبل

مداح:حاج مهدی سلحشور

زمان: ۳ دقیقه و ۳۵ ثانیه

این مطلب را در معبر سایبری فندرسک مطالعه کردم به علت زیبایی آن را باز نشر می کنم:

چشم هایش خیره به عکس بابا روی طاقچه اتاق بود. بغض راه گلویش را بسته بود. اشک در دریاچه چشم هایش حلقه زده بود. با سن کم فهمیده بود میراث بابا را پلمپ کرده اند. میراثی که بابا بخاطرش جان داد. مادر صدا زد بیا به مشق شبت نمره بدم. مادر دفتر مشقش را گرفت و شروع کرد به خواندن :

آن مرد داس دارد    آن مرد با داس آمد       بابا غنی سازی داد    بابا جان داد....

مادر آرام با گوشه روسری، اشک چشم هایش را پاک کرد و گفت نمره ات می شود بیست. گفت نه بیست نه. مادر گفت چرا عزیزم؟

 گفت بابا هم نمره اش بیست (غنی سازی 20درصد) شده بود که جان داد. به من 5 (غنی سازی 5 درصد) بده. بیست بابایم را بردند... می ترسم دفتر من راهم پلمپ کنند.

پ,ن: شاید بتوان جلوی غنی سازی 20 درصد را گرفت اما نمی توان جلوی پیشرفت و علم و دانش فرزندان ایران را گرفت. تا ثریا راهی نمانده است. اینجا آخر خط نیست. خونی که از شهدای هسته ای و شهدای هشت سال دفاع مقدس و شهدای انقلاب اسلامی بر خاک این سرزمین کهن ریخته شد جوانه های امید را بر دل های ما می رویاند. و چقدر خوب این روز ها شعر قیصر امین پور با حال و هوایمان عجیب جور است :

سراپا اگر زرد پژمرده ایم  /   ولی دل به پاییز نسپرده ایم 
چو گلدان خالی ، لب پنجره   /   پر از خاطرات ترک خورده ایم 
اگر داغ دل بود ، ما دیده ایم   /   اگر خون دل بود ، ما خورده ایم 
اگر دل دلیل است ، آورده ایم   /   اگر داغ شرط است ، ما برده ایم
اگر دشنه ی دشمنان ، گردنیم !  /   اگر خنجر دوستان ، گرده ایم !
گواهــی بخواهید ، اینک گواه  /   همین زخمهایی که نشمرده ایم !
دلی سربلند و سری سر به زیر   /   از این دست عمری به سر برده ایم

 مصطفی شرمنده ایم...

همان هایی که "دانشمندانمان " را شهید کردند

امروز با لبخند تاسیساتمان را پلمب کردند...

به کجامینگری... ؟

به همان بهشتی که قرار است همچون مولایت بدون سر وارد آن شوی ؟

نمی دانم خداوند چه فرقی بین چشمان تو و چشمان ما گذاشته است ...

که عڪس چشمان تو دل را دگرگون می کند؟!

که نگاه گیرای چشمانت را آسمان هم بر نمی تابد ...

و اڪنون میفهمم که نه ؛

فقط میدانم ڪه چه چیزآن چشـم ها را چنان گیرایی و هیبتی میداد

و همگان را در مقابلش به زانو در می آورد...

همه را متعجّب می ساخت و همه را درگیر می ڪرد...

دریایی ڪه در آن چشم ها مشهود است ،

حاصل اشڪ های شبانه تو در بارگاه احدیت بــود...

حاصل آن بود ڪه راهی برای خود به دنیــا و ما فیها ... !

شش روز از جنگ گذشته بود که شهید شد .خوابش را دیدم . بغلش کردم و گفتم : سراغ ما رو نمی گیری ؟
چیزی نگفت .
گفتم :تانگی اون دنیا چه خبره رهات نمی کنم!
گفت : فقط یه مطلب میگم اونم اینکه ما شهدا شب های جمعه می ریم خدمت آقا اباعبدالله (ع)...
(شهید محمد رضا فراهانی / فرمانده عملیات سپاه همدان/ راوی : حاج علی اکبر مختاران)